Hoi joos,
Ja die stress, alsof dat Dan bevordelijk is voor je herstel hè... Klote gewoon.
Ik heb tot nu toe wanhopig vast gehouden aan het idee dat ik het wel zou redden voor de twee jaar zou naderen, inmiddels komt het dichterbij en ga ik beetje bij beetje inzien dat het niet gaan lukken om weer iets te doen in werk, zelfs de bezoekjes op de werkplek niet...Teminste, in deze fase van herstel niet. Tot nu toe idd veel geluk gehad met arbo/werkgever, het wordt straks een ander verhaal als ik daadwerkelijk wia moet gaan aanvragen, als ik de vele verhalen moet lezen grote kans dat UWV mijn diagnose niet serieus neemt en zit ik als nog met een groot fiasco. Ook houden vragen me bezig als, nu krijg ik Kinderopvang toeslag, wat als ik niet meer kan werken...maar tegelijkertijd ook niet zelf voor m'n kinderen kan zorgen... Geld om een oppas uit de portemonnee te betalen heb ik echt niet... Naja idd dit soort stressfactoren zijn niet goed voor je herstel. Anderzijds besef ik mij ook dat dit allemaal dingen zijn waar ik geen invloed op heb, beslissingen UWV, de pet van diegene die mijn zaak dan gaat behandelen, en zijn. Of haar kijk op lyme... Ik heb het allemaal niet in de hand.
De dingen die je wel in de hand hebt zo goed als mogelijk doen, voorbereid zijn, op tijd zijn met paperassen, info verstrekken... En het allerbelangrijkste alles doen voor je eigen herstel ( wat ook al weer een dag taak an zich is om daar achter te komen wat dan dat alles doen betekent)
Fijn dat je arts z'n brief wilt schrijven, dat zijn allemaal van die " bewijsstukken" die toch weer bij kunnen dragen.
Ik wens je zo mij mogelijk stress zodat je zoveel mogelijk energie in je fysieke herstel kunt stoppen.
lana
ik kreeg dus het idee dat ik alvast voorbereid word op dat de diagnose/ behandeling niet serieus genomen gaat worden. Het feit dat er eindelijk na bijna 10 jaar zoeken een arts is die mijn klachten serieus neemt en dat zij aangeeft dat mijn lijf gewoon ziek is, wordt gewoon van tafel geveegd. Ga maar gewoon aan het werk en zorg dat er voldoende herstelmogelijkheden zijn...... Ik ben niet gek en zeker niet depri! Leuke dingen doen zou ik dolgraag willen, maar gaat dus niet als ik al mijn energie moet opsparen om mijn werkdagen door te komen. Nee, depressief ben ik niet, maar moedeloos word je hier wel van.