Elucia schreef:Hé Joorn (je bent goed op dreef, leuk die jaren 60 DDT reclame!),
Je verhaal deed me denken aan een ontmoeting de laatste keer dat ik in de praktijk was.
Ik moest beneden even wachten en toen kwam er een opvallend heerschap binnen, een vijftiger schat ik, gekleed in een blauwe overall, smerig, haar in de war, onder de modder, alsof ie zo van 't veld was weggelopen.
Dat bleek ook zo te zijn. Hij was er tijdens lunchuur even tussenuit geglipt.
We kwamen aan de praat en hij vertelde dat hij in de land- en tuinbouw werkte, en al jaren klachten had. Van een kennis die 't zelfde werk deed had ie gehoord van dit adres. Na vegatest was gebleken was dat ie een DDT vergiftiging had, evenals zijn collega.
Verder heb ik 'm niet gesproken, want hij werd opgehaald door de therapeut.
Dit soort verhalen zul je dus nooit in de krant vinden. Er wordt nergens gekopt: 'Landbouwtuinwerkers regio Noord Holland bezoeken massaal DDT ontgiftingspraktijk'
Maar het goede nieuws is, dat ondanks de veelal zwijgende media, waartoe alternatieve praktijken nul toegang hebben, men vroeg of laat deze adresjes toch weet te vinden.
Hoewel soms, een beetje (te) laat natuurlijk.
Nu ben ik ook een vijftiger, daarom vindt ik dit zo'n merkwaardig bericht.
In mijn jeugd gingen de vrouwelijke zeehonden dood tijdens de zog-periode, waarbij veel van hun vet omgezet werd in moedermelk, of alle zeehonden in tijden van voedselschaarste. Reden was dat het gecumuleerde DDT in hun vet, ineens in dodelijke concentraties vrij kwam.
Sinds 1973 is het gebruik van DDT in Nederland verboden (toen waren we dus een jaar of 10...). Vrij snel was de zeehondenpopulatie weer op orde.
Dan lijkt het me meer waarschijnlijk dat de volgende krantenkoppen eerder te zien zijn:
'Landbouwtuinwerker regio Noord Holland slachtoffer unieke vergiftiging uit het verleden'
'Landbouwtuinwerker regio Noord Holland slachtoffer exotische vergiftiging'
'Behandelaar regio Noord Holland bedot massaal Landbouwtuinwerkers met "DDT vergiftiging"'
Groetjes, Wouter