http://www.sin-nl.org/nieuws/tuchtcolle ... igregisterTuchtcollege Zwolle weigert arts die aanslag pleegde op echtgenote te schrappen uit BIGregister
Commentaar SIN-NL
Alle leden van het tuchtcollege die verantwoordelijk zijn voor dit vonnis zijn volstrekt ongeloofwaardig.Deze man is een gevaar voor de samenleving. SIN-NL kan zich niet voorstellen dat zij zichzelf of familieleden onder behandeling van deze arts zouden stellen.
UitspraakTuchtcollege Zwolle 175 2013 dd 15 nov. 2013 tekst helemaal onderaan van deze pagina
Namen van leden Zwols tuchtcollege: Mr A.L. Smit voorzitter, Mr M.Willemse, lid-jurist, J.M. Komen, T.S. van der Veer en dr R.B. van Leeuwen, artsen, Mr H. van der Poel-Berkovits, secretaris
Misschien dat het medisch tuchtcollege moord door artsen inmiddels al te zeer tot norm verheft dat men er geen kwaad meer in zit: aan de orde van de dag nietwaar?: zie deze rubriek over iatrogenese: doodsoorzaak nummer 1 in de VS in elk geval: viewtopic.php?f=3&t=6833
Of kijk eens het programma medische missers: bijv. de uitzending over Denise Smit (met lyme): viewtopic.php?f=5&t=5528
Of bedenk dat er minder mensen sterven statistisch gezien als artsen staken: viewtopic.php?f=3&t=6834
De meeste oncologen (75%) gaven in een bepaald onderzoek van het McGill Cancer Centre te kennen dat ze zichzelf en hun naasten een bepaalde chemobehandeling zouden onthouden die ze wel aan hun patienten voorschreven (waarschijnlijk volgens richtlijnen) http://zaplog.nl/zaplog/article/75_proc ... motherapie
Dat is nog begrijpelijk, als je de lijn doortrekt van de niet kloppende richtlijnen voor lyme blijven hanteren om de kop maar boven water te houden (hypotheek en zo: zie bijv. deze zeer lyme-bewuste arts die arts bleef om een grote schuld af te kunnen betalen: http://www.earth-matters.nl/5/7799/gezo ... -ziek.html ) maar de arts van dit artikel die had een ander soort "voorkeursbehandeling" voor ogen als het om zijn vrouw ging:
http://www.tubantia.nl/regio/enschede/m ... um=twitterMan die aanslag liet plegen mag arts blijven
Geplaatst op 15 november 2013
Afbeelding Foto: Emiel Muijderman
ZWOLLE – De arts die in juli 2003 een aanslag op zijn vrouw liet plegen, mag als arts aan de slag blijven.
Dat bleek vrijdag uit het vonnis van het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg in Zwolle. De Inspectie voor de Gezondheidszorg, die de zaak aanhangig maakte, is in haar klacht niet-ontvankelijk verklaard.
De aanslag op zijn ex-vrouw pleegde de gedaagde niet als arts, redeneert het college. De tuchtrechter kan alleen zijn handelen als arts toetsen.
De ex-vrouw van de arts werd in 2003 door junks met benzine overgoten en in brand gestoken. Het slachtoffer raakte ernstig verminkt. De arts kreeg een celstraf van 15 jaar maar kon vanaf medio 2012 weer aan de slag. Toen het verpleeghuis De Cromhoff in Enschede eind dat jaar achter zijn verleden kwam, werd hij ontslagen.
De inspectie kan een procedure starten bij het College voor Medisch Toezicht, om er alsnog voor te zorgen dat er einde komt aan de loopbaan van de man als medicus. De man is in het kader van de rechtszaak destijds onderzocht en er is een ernstige persoonlijkheidsstoornis bij hem ontdekt. De arts heeft al ingestemd om zich opnieuw te laten onderzoeken.
http://www.skipr.nl/actueel/id16503-man ... ijven.htmlPERSBERICHT Medisch tuchtcollege Zwolle Vrijdag 15 november 2013
Tuchtrechter veroordeelt arts niet voor daden in relationele sfeer
ZWOLLE – Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Zwolle geeft geen oordeel over de klacht die de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) indiende tegen een arts die in 2003 probeerde zijn ex-vrouw te vermoorden. Het tuchtcollege verklaarde de klacht niet-ontvankelijk omdat deze daden zijn gepleegd in de relationele sfeer en niet als arts in de gezondheidszorg.
De IGZ is van mening dat de arts niet meer geschikt is om zijn vak uit te oefenen en wil hem laten schrappen uit het register. De IGZ kan een procedure starten bij het College van Medisch Toezicht als zij de arts ongeschikt acht om zijn beroep uit te oefenen, zo oordeelde het tuchtcollege.
Tuchtrechter geen taak in relationeel sfeer
Het wettelijk tuchtrecht in de gezondheidszorg is bedoeld als kwaliteitsinstrument om een behoorlijke beroepsuitoefening te waarborgen. Het is volgens de wet uitsluitend van toepassing op handelen dat is verricht in de hoedanigheid van beroepsbeoefenaar in de individuele gezondheidszorg. Weliswaar heeft de arts zich schuldig gemaakt aan een uiterst verwerpelijk delict, maar dit was begaan in de relationele sfeer. De aangeklaagde had daarbij dus niet de hoedanigheid van arts. De tuchtrechter heeft hierin geen taak.
Werkgever ontdekte strafrechtelijk verleden
De arts had in 2003 een geschil met zijn ex-vrouw over de kinderen en de alimentatie. Uit frustratie hierover heeft hij twee junks bereid gevonden om haar in brand te steken. Zij is hierdoor ernstig verminkt en de kinderen en de ouders van de vrouw, die hiervan getuige zijn geweest, zijn hierdoor getraumatiseerd. De arts was daarvoor door de strafrechter veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf. Na 10 jaar te hebben uitgezeten werd hij voorwaardelijk in vrijheid gesteld. Aan het eind van zijn detentie is hij met een positief advies van de reclassering aan het werk gegaan in een verpleeghuis en hij zou de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde gaan volgen. Tegen zijn werkgever had hij niets gezegd over zijn strafrechtelijk verleden. Toen deze daar toch achter kwam, is de arbeidsovereenkomst ontbonden.
Arts veroordeeld voor nieuw delict
De arts stond twee dagen voor de tuchtzitting van 27 september wederom terecht bij de strafrechter, deze keer wegens mishandeling van zijn vriendin en haar moeder. De rechtbank heeft hem daarvoor veroordeeld tot een taakstraf van 80 uur en verder moet hij alsnog 30 dagen van het voorwaardelijke deel van zijn eerdere gevangenisstraf uitzitten.
http://www.sin-nl.org/nieuws/tuchtcolle ... igregisterJurisprudentie:
Man die aanslag liet plegen mag arts blijven
De arts die in juli 2003 een aanslag op zijn vrouw liet plegen, mag als arts aan de slag blijven. Dat bleek vrijdag uit het vonnis van het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg in Zwolle. De Inspectie voor de Gezondheidszorg, die de zaak aanhangig maakte, is in haar klacht niet-ontvankelijk verklaard.
De aanslag op zijn ex-vrouw pleegde de gedaagde niet als arts, redeneert het college. De tuchtrechter kan alleen zijn handelen als arts toetsen. De ex-vrouw van de arts werd in 2003 door junks met benzine overgoten en in brand gestoken. Het slachtoffer raakte ernstig verminkt. De artskreeg een celstraf van 15 jaar maar kon vanaf medio 2012 weer aan de slag. (ANP)
Uitspraak no. 175/2013 15 REGIONAAL TUCHTCOLLEGE TE ZWOLLE
Beslissing d.d. 15 november 2013 naar aanleiding van de op 27 mei 2013 bij het Regionaal Tuchtcollege te Zwolle ingekomen spoedklacht van
A, Hoofdinspecteur voor de Gezondheidszorg, kantoorhoudend te B, verder ook de Inspectie te noemen,
bijgestaan door mr. J.A.E. van der Jagt-Jobsen, advocaat te Den Haag,
k l a a g s t e r
-tegen-
C, arts, voorheen werkzaam te D,
bijgestaan door mr. R. Kroon, advocaat te Almelo,
v e r w e e r d e r
1. HET VERLOOP VAN DE PROCEDURE
Het college heeft kennisgenomen van:
- het klaagschrift met bijlagen;
- het verweerschrift met bijlagen;
- een aanvullend processtuk van klaagster.
Partijen hebben afgezien van de hun geboden mogelijkheid om te worden gehoord in het kader van het vooronderzoek.
no. 175/2013 2
De zaak is behandeld ter openbare zitting van 27 september 2013, alwaar namens klaagster zijn verschenen E en F bijgestaan door mr. Van der Jagt-Jobsen, alsmede verweerder bijgestaan door mr. Kroon. Beide advocaten hebben hun zaak bepleit aan de hand van een pleitnota die zij hebben overgelegd.
2. DE FEITEN
Op grond van de stukken en het verhandelde ter zitting dient, voor zover van belang voor de beoordeling van de klacht, van het volgende te worden uitgegaan.
Verweerder is op 8 april 2005 door het gerechtshof te G veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 15 jaar wegens het medeplegen van poging tot moord en het medeplegen van opzettelijke brandstichting terwijl gevaar voor goederen en levensgevaar voor een ander was te duchten. Deze delicten zijn begaan op 5 juli 2003.
Uit de beslissing van het gerechtshof blijkt het volgende. Verweerder had problemen met zijn voormalige echtgenote over alimentatie en de omgang met de kinderen. Uit boosheid en frustratie heeft hij twee drugsverslaafden tegen betaling bereid gevonden haar in brand te steken in haar woning. Als gevolg hiervan is zij ernstig verminkt. In de woning bevonden zich tevens de kinderen van hen beiden alsmede de ouders van het slachtoffer. Zij zijn getuige geweest van hetgeen is voorgevallen en daardoor getraumatiseerd. Verweerder is onderzocht in het H. De conclusie van het psychologisch en psychiatrisch onderzoek is onder meer dat er bij verweerder sprake is van een ernstige persoonlijkheidsstoornis, gekenmerkt door borderline, narcistische en antisociale aspecten. Op grond hiervan heeft het gerechtshof verweerder enigszins verminderd toerekeningsvatbaar geacht.
Tijdens zijn detentie is verweerder in staat gesteld zijn kennis op peil te houden en diverse cursussen te volgen. Nog tijdens zijn detentie heeft hij stage kunnen lopen in een (huisartsen)praktijk voor klassieke homeopathie. Per juli 2012 is verweerder in het kader van een penitentiair programma, waarin hij in toenemende mate vrijheden kreeg, via een uitzendbureau als basisarts aan het werk gegaan in een verpleeghuis. Hij werd toegelaten tot
de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde. Verweerder had geen melding gemaakt van zijn strafrechtelijk verleden, er was niet doorgevraagd naar het ‘gat’ in zijn curriculum Vitae
no. 175/2013 3
en er was niet om afgifte van een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) gevraagd. Reclassering Nederland had, omdat deze instelling geen verband zag tussen de werkzaamheden van verweerder als arts binnen zorginstellingen en het delict waarvoor hij was veroordeeld, positief geadviseerd met betrekking tot deze werkzaamheden. Verweerder werd tot november 2012 via een elektronische enkelband en daarnaast via tweewekelijkse gesprekken gecontroleerd.
In december 2012 heeft het ministerie van VWS naar aanleiding van vragen van de pers contact gezocht met de Inspectie. Deze dienst heeft op haar beurt de werkgeefster van verweerder benaderd. Verweerder is op non-actief gesteld en uiteindelijk heeft de kantonrechter de arbeidsovereenkomst tussen hen (voorwaardelijk) ontbonden. Deze beslissing is kort gezegd gebaseerd op een vertrouwensbreuk tussen verweerder en zijn werkgeefster omdat hij niet eigener beweging open kaart had gespeeld over zijn strafrechtelijk verleden.
Verweerder heeft twee dagen voor de zitting bij dit college terechtgestaan voor de meervoudige strafkamer in de rechtbank I, locatie J, op verdenking van mishandeling van zijn vriendin en haar moeder. De officier van Justitie heeft twee maanden gevangenisstraf geëist, alsmede herroeping van één jaar van de voorwaardelijke invrijheidstelling. Verweerder is inmiddels veroordeeld tot een taakstraf van 80 uur en ten uitvoerlegging van de oorspronkelijke gevangenisstraf voor de duur van 30 dagen.
3. HET STANDPUNT VAN KLAAGSTER EN DE KLACHT
De Inspectie verwijt verweerder dat hij, door het begaan van de delicten waarvoor hij is veroordeeld, de zogenaamde tweede tuchtnorm als neergelegd in artikel 47, eerste lid onder b van de Wet BIG heeft geschonden. Het plegen van of aanzetten tot een levensdelict is niet te
verenigen met de beroepsuitoefening van een arts, is strijdig met de artseneed en is dermate ernstig dat er een onmiddellijk gevaar is voor de individuele gezondheidszorg. De vertrouwensband tussen arts en patiënt is in het geding omdat gedragingen in de privésfeer een indicatie kunnen zijn voor al dan niet betrouwbaar functioneren van een beroepsbeoefenaar. De patiëntveiligheid is op dit moment niet geborgd. De Inspectie verwijst naar het advocatentuchtrecht, waarin privégedragingen die in het licht van de
no. 175/2013 4
beroepsuitoefening absoluut ongeoorloofd zijn tuchtrechtelijke consequenties kunnen hebben, en naar het deurwaarderstuchtrecht waarin geen onderscheid wordt gemaakt tussen privé- en beroepsgedragingen. Het gebrek aan respect voor het leven van een ander gaat lijnrecht in tegen de eed van Hypocrates en het hele wezen van het zijn van arts. De Inspectie verzoekt de registratie van verweerder in het BIG-register door te halen en hem met onmiddellijke ingang te schorsen.
4. HET STANDPUNT VAN VERWEERDER
Verweerder voert -zakelijk weergegeven- aan dat het delict is begaan in de privésfeer en dat de Inspectie niet ontvankelijk is. Bij de ruime uitleg van de tweede tuchtnorm die de Inspectie voorstaat, baseert deze zich op een uitspraak van het Centraal Tuchtcollege van 19 april 2011 (YG 1057) die betrekking heeft op het handelen van een directeur patiëntenzorg, waaruit niet kan worden afgeleid dat handelen in de privésfeer onder het tuchtrecht valt. Voorts verwijst de Inspectie naar een uitspraak van de Raad van State van 27 maart 2013 (BZ 8702) in beroep tegen een ongewenstverklaring van een arts die zich in een gevangenis in Irak heeft schuldig gemaakt aan martelingen. Uit die uitspraak volgt echter dat er sprake moet zijn van een acute, werkelijke en voldoende ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving, hetgeen hier niet het geval is. Het strafrecht kent de mogelijkheid van een beroepsverbod, dat hier niet is opgelegd. Voorts vormt het systeem van een VOG, te verlangen door een zorginstelling, een voldoende probaat middel waarbij in geval van weigering een toetsing door de rechter kan plaatsvinden. De Dienst Justitiële Inrichtingen, de reclassering en de praktijk voor homeopathie waar verweerder stage liep hebben meegewerkt aan zijn terugkeer, ook als arts, in de maatschappij. Het gaat niet aan dat de Inspectie een paar weken voordat de verjaring in werking zou treden nog een tuchtklacht tegen hem indient.
no. 175/2013 5
5. DE OVERWEGINGEN VAN HET COLLEGE
de ontvankelijkheid
5.1
De klacht van de Inspectie luidt dat verweerder, vanwege het enkele feit dat hij zich heeft schuldig gemaakt aan het medeplegen van een poging tot moord en van een brandstichting waarbij levensgevaar voor een ander was te duchten, de tweede tuchtnorm heeft geschonden en daarom de maatregel van diens doorhaling als arts dient te volgen. De Inspectie heeft
niet de persoonlijkheidsstructuur en het psychisch functioneren van verweerder aan de klacht ten grondslag gelegd, omdat daaromtrent onvoldoende bekend is. Het college gaat hier verderop nog wel nader op in.
Eerst dient te worden beoordeeld of de Inspectie ontvankelijk is.
5.2
Artikel 47, eerste lid en onder b van de Wet op de Beroepen in de individuele gezondheidszorg (Wet BIG), dat per 1 december 1997 in werking is getreden, bepaalt:
“Degene die in een der in het tweede lid vermelde hoedanigheden in een register ingeschreven staat, is onderworpen aan tuchtrecht ter zake van:
a. (…)
b. enig ander dan onder a bedoeld handelen of nalaten in die hoedanigheid in strijd met het belang van een goede uitoefening van individuele gezondheidszorg.” (cursivering RTC)
De Memorie van Toelichting op deze wet houdt onder meer het volgende in:
“Uit het niet langer hanteren van de tuchtnorm ‘ondermijning van het vertrouwen in de stand’ en uit de thans gekozen formuleringen blijkt dat het in het algemeen niet de bedoeling is privé-gedrag onder tuchtrechtelijke toetsing te brengen.” (Tweede kamer, vergaderjaar 1985-1986, 19522, nr. 3, p. 74)
De brief van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport van 17 november 2008 aan de voorzitter van de Tweede Kamer houdt onder meer, in navolging van het rapport “Beleidsuitgangspunten wettelijk geregeld tuchtrecht” uit 2006 van de commissie Huls, in:
“het kabinet heeft tot uitgangspunt genomen dat alle activiteiten die een beroepsbeoefenaar in zijn hoedanigheid van zorgverlener beroepsmatig uitoefent onder het bereik van het tuchtrecht vallen.” (Tweede Kamer, vergaderjaar 2008-2009, 31700 XVI, nr. 89, p. 9)
no. 175/2013 6
5.3
Uit het voorgaande blijkt dat bij de invoering van de Wet BIG bewust ervoor is gekozen handelen waarbij de betrokkene niet de hoedanigheid van BIG-geregistreerd beroepsbeoefenaar had, anders dan in de voordien geldende Medische Tuchtwet uit 1928, (in het algemeen) niet onder het bereik van het tuchtrecht te brengen. De toelichting op het wetsontwerp laat weliswaar de mogelijkheid open van tuchtrechtelijke beoordeling van handelen in de privésfeer waarin kennelijk de hoedanigheid van beroepsbeoefenaar is aangenomen, maar de formulering van de onder b genoemde zogenaamde tweede tuchtnorm, en overigens ook van de onder a genoemde (eerste) tuchtnorm, laat naar haar bewoording niet toe om handelen tuchtrechtelijk te toetsen indien dit niet in de hoedanigheid van beroepsbeoefenaar heeft plaats gevonden. Sinds de invoering van de Wet BIG is de tuchtrechtelijke jurisprudentie bestendig zo geweest dat een klacht over dergelijk handelen tot niet-ontvankelijkheid van de klager leidde, derhalve niet tuchtrechtelijk werd getoetst en niet tot een tuchtrechtelijke maatregel kon leiden. Dit is nimmer op bezwaren gestuit, niet bij de wetsevaluatie in 2002 en ook niet later, zoals in het rapport van de commissie Huls. Ook in standpunten van de minister van VWS is dit nimmer als knelpunt gesignaleerd.
Dit betekent voor de onderhavige zaak het volgende. Ook al was het handelen van verweerder waarvoor hij is veroordeeld uiterst verwerpelijk, het vond plaats in de relationele sfeer en verweerder had daarbij ontegenzeggelijk niet de hoedanigheid van arts. Uit de hierboven geschetste ontwikkeling van het tuchtrecht in de gezondheidszorg blijkt dat voor het ontvankelijk verklaren van de Inspectie ter zake van de onderhavige klacht geen ruimte bestaat. Een dergelijke ontvankelijkheid zou overigens voor de toekomst de deur open zetten voor tuchtklachten (niet zozeer afkomstig van de Inspectie maar wel van andere klagers) over het privéhandelen van beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, waarbij telkens weer onzekerheid zou bestaan welke gevallen wel en welke gevallen niet onder het bereik van het tuchtrecht vallen. Dat zou onwenselijk zijn.
5.4
De Inspectie is dus niet ontvankelijk in haar klacht. Dit hoeft, zoals ter zitting besproken, niet te betekenen dat zij in dit geval met lege handen staat. Er is destijds bij psychologisch en psychiatrisch onderzoek een ernstige persoonlijkheidsstoornis bij verweerder geconstateerd, die overigens slechts heeft geleid tot een enigszins verminderde toerekeningsvatbaarheid in relatie tot de bewezen geachte delicten. Anders dan in de onderhavige procedure bij het
no. 175/2013 7
tuchtcollege, bestaat in een procedure bij het College van Medisch Toezicht – die uitsluitend de Inspectie aanhangig kan maken – de mogelijkheid om te laten beoordelen of verweerder al dan niet geschikt moet worden geacht tot de uitoefening van het beroep van arts, in welk verband opdracht kan worden gegeven hem psychiatrisch te onderzoeken op zijn actuele psychische gesteldheid. Verweerder heeft zich daartoe ter zitting reeds bereid verklaard.
5.5
Er is aanleiding op na te melden wijze bekendheid te geven aan deze beslissing.
6. DE BESLISSING
Het college
- verklaart de Inspectie niet-ontvankelijk in haar klacht;
- bepaalt dat deze beslissing nadat deze onherroepelijk is geworden in geanonimiseerde vorm in de Nederlandse Staatscourant zal worden bekendgemaakt en ter publicatie zal worden aangeboden aan de tijdschriften ‘Medisch Contact’, ‘Tijdschrift voor Gezondheidsrecht’ en ‘Gezondheidszorg Jurisprudentie’.
Aldus gedaan in raadkamer door mr. A.L. Smit, voorzitter, mr. M. Willemse, lid-jurist, en J.M. Komen, T.S. van der Veer en dr. R.B. van Leeuwen, leden-geneeskundigen, in tegenwoordigheid van mr. J.W. Sijnstra-Meijer, secretaris, en uitgesproken in het openbaar op 15 november 2013 door mr. A.L. Smit, voorzitter, in tegenwoordigheid van mr. H. van der Poel-Berkovits, secretaris.
